Blog

Zo'n mooie baan wil toch iedereen?

“Wow!
Dit is het eerste woord wat in mij op komt als ik terug denk aan de avonddienst die ik net achter de rug heb."

Even voorstellen

Ik ben Chanell (20 jaar), vierdejaars student verpleegkunde aan de Hogeschool Rotterdam. Sinds een jaar ben ik werkzaam als leerling verpleegkundige in het Ikazia Ziekenhuis. Langzaam aan noem ik mezelf dan ook een echte Ikaziaan.

Naast werken als verpleegkundige, vind ik het ook erg leuk om te schrijven. In mijn blogs ga ik jullie meer vertellen over de verpleegkunde opleiding en over het werken in Ikazia. Lees je mee?

Oude bekende

Het is woensdagmiddag als ik de afdeling op kom lopen. Ik werk vanavond een avonddienst op de intensive care voor de reguliere zorg. Ik zet mijn rugtas op z’n plek en druk op het knopje voor het zwarte goud. Met mijn koffie in de hand zak ik op een stoel en werp een blik op het afdelingsoverzicht. Opeens valt mij een naam op, hé die ken ik volgens mij. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet de baas en loop naar het bed toe.

Van coassistent naar arts-assistent

De sfeer in Ikazia, gecombineerd met haar interesse in de hersenen en de zenuwen, heeft ervoor gezorgd dat Anouk erg graag bij ons terug wilde komen voor een oudste coschap (ook wel de semi-arts stage). Dit ging zo goed en ze vond het zo leuk en gezellig, dat ze bleef plakken en hier nu werkt op de afdeling Neurologie. Naast haar werk schrijft Anouk graag over wat ze allemaal meemaakt in ons ziekenhuis.

Terug in de zorg

Ik ben Tosca de Jong en werk op de kinderafdeling van het Moeder Kind Centrum (MKC) van het Ikazia Ziekenhuis. Twee jaar geleden stapte ik in een wit uniform met blauwe mouwtjes de kinderafdeling op.

Na ruim 25 jaar uit de (kinder-)zorg geweest te zijn, was ik klaar voor mijn eerste werkdag. Enorm spannend maar wat ben ik blij dat ik deze kans kreeg!

In de zevende hemel

Sinds de coronacrisis zijn er allerlei verpleegafdelingen met bijbehorende specialismen verhuisd naar andere etages, zodat er ruimte is voor permanente COVID-units. De afdeling cardiologie is vier etages lager te vinden en de hartbewaking kreeg wel een hele wonderlijke plek toebedeeld, namelijk, op een nog ongeopende gloednieuwe kinderafdeling.

Ik moet zeggen: het is daar een vrolijke boel.

Hoe gaat het nu op je werk?

Deze vraag krijgen mijn collega’s en ik steeds vaker. De media hebben de afgelopen maanden inzicht gegeven maar misschien is het toch goed om nog een kleine inkijk te geven op het leven achter de gesloten sluisdeuren van de bijzondere wereld die Intensive Care (IC) heet.

Navigatie

Eén van mijn talenten is dat ik altijd kans zie te verdwalen. Hoe goed ik voor vertrek de kaart ook bestudeer, het lukt me prima de verkeerde afslag te nemen. Elke autorit tel ik dan ook de zegeningen van de apps die me, zonder al te veel moeite, op mijn bestemming brengen. Al lukt het me zelfs dan om af en toe een afslag te vroeg of te laat te nemen.

Ikazia in tijden van corona

Wuhan, Lombardije, Noord Brabant... al snel verliezen we grip op het coronavirus dat zijn tentakels steeds verder uitspreidt over wereld. Een mondiale crisis dringt dwars door kieren en muren ieders leven binnen. Het nieuws zet onze beroepsgroep plotseling dagelijks in de schijnwerpers. Met name de Intensive Care (IC) is prominent in beeld.

Vlak voordat in ons ziekenhuis de eerste corona-patiënten werden opgenomen, sprak ik één van de teamleiders van de IC. We stonden op de begane grond en voelden beiden bijna fysiek het naderende onheil aankomen. We stonden daar bij eb, wachtend op de vloedgolven…

Moederinstinct

‘Goedenavond mevrouw, mijn naam is William. Ik verpleeg u vannacht. U heeft nog een buisje in de keel waardoor u wordt geholpen bij de ademhaling, ik houd u goed in gaten. De operatie is goed gegaan heb ik van de dokter begrepen!’

Ik maak kennis met mijn patiënte. Hoewel ze niet kan praten door het buisje in haar keel, zie ik aan haar gezicht dat ze mij heeft begrepen en weer rustig het hoofd in de kussens legt en verder in slaap doezelt. Ik voer mijn controles uit en bedenk de potentiële problemen die zouden kunnen ontstaan en onderneem actie om deze zo klein mogelijk te maken.