Blog

Juist deze casussen maken dat ik trots ben op mijn vak

Het is 15:35 uur als ik rustig mijn patiëntenkamers uitloop. Mijn dienst zit er bijna op en ik heb vanavond een vrije avond in het vooruitzicht. Ik heb vandaag een rustige dag gehad, wat betekent dat ik veel aandacht kon hebben voor mijn patiënten.

Ik wil niet naar huis

Met een bak koffie in de hand loop ik om 7 uur de teampost binnen. "Goodmorning, hoe was de nacht?" groet ik mijn collega’s van de nachtdienst. "Ja prima nachtje, was goed te doen." "Oké, nou draag maar over dan kan je lekker naar je bed." De overdracht is kort en bondig. Iedereen heeft goed geslapen, alleen 1 patiënt waarvoor vandaag het ontslag gepland is, heeft niet goed geslapen. De patiënt klaagt over het ‘totaal’ niet fit zijn, de controles zijn niet afwijkend.

Bel eau

Pastorale van Ds. Dr. Jan Piet Vlasblom, geestelijk verzorger en predikant.

Niet zo piepen

Om vijf voor half acht begin ik in het trappenhuis met mijn klim naar de zesde etage. Licht hijgend bereik ik om half acht de afdeling hartbewaking en heb ik mijn stukje ‘cardiofitness’ erop zitten. Mijn eigen hartslag komt zeer waarschijnlijk een eindje boven de honderd uit en ik blaas bovenaan de trap even uit, voordat ik de klapdeuren van de afdeling openduw.

Een bevalling op de valreep

Het is zaterdag en een prachtige dag. Met die fijne temperaturen, waan ik me bijna in Franse en Italiaanse sferen. Omdat ik moet werken, verruil ik mijn luchtige zomerjurkje voor het dikke, witte uniform. Gelukkig is het in het MKC altijd lekker koel!

Niet storen picknick

Vriendelijke bruine ogen onder borstelige wenkbrauwen en een gulle lach, zijn de eerste dingen die opvallen aan deze man in zijn veel te grote donkerblauwe ziekenhuiskiel. Zijn eigen jas letterlijk en figuurlijk uitgedaan na een periode van kunstmatige slaap. Weken op een intensive care gaan je niet in de kouwe kleren zitten. Als ik hem ontmoet is hij aan het schrijven. Het handschrift, bibberend nog van zwakte en ingeleverde kracht.

Toch antwoord

Het voorjaar barst uit de grond. De felle bonte kleuren van tulpen en narcissen steken overal uit het sappige groen. Ontluikend nieuw leven, ook in de polder waar de eerste dartele lammetjes hun bokkesprongen maken. Ik rijd voor een avonddienst naar het werk. Soms treft het contrast je als een mokerslag; ziekte, aftakeling, afbraak van kracht en vitaliteit.

Scherven

Het is een drukke vrijdagmorgen, de voedingsassistente komt met haar koffie- en theewagentje nauwelijks de zalen op en af. Er wordt heen en weer gereden met bedden en gelaveerd om de overvolle karretjes met wasgoed en afval. De afdelingsverpleegkundige heeft een felgeel hesje aan ‘Niet storen’ staat erop, ze deelt de medicatie uit met het rijdende ladekastje waar de computer opstaat. Dokters lopen de zalen in- en uit en wapperen met ontslagrecepten. Dan gebeurt het…

Troost

Pastorale van Ds. Lida Tamminga, geestelijk verzorger en predikant.

Slaapwandelen

Ik kijk naar de klok, het is bijna drie uur tot op heden is de nacht rustig verlopen, mijn taken zijn gedaan en alle patiënten lijken in diepe rust te zijn. ‘Pfoe die nacht zal lang gaan duren als het zo doorgaat’ bedenk ik mij. ‘Ik ga eens even een rondje maken langs m’n mensen en een aantal mensen wisselligging geven, kan jij mij zo even helpen op kamer 20?’ vraag ik mijn collega terwijl ik de gang op loop.