Wát heb ik toch een mooi vak!

Eenmaal aangekomen op de afdeling gebeurt er direct van alles tegelijk en ik ga aan de slag. Ik zorg deze nacht onder andere voor een mevrouw die aan het bevallen is. Ik ga kennismaken met het echtpaar. Ze wonen sinds een paar jaar in Nederland en hebben beide Poolse roots. Ze spreken heel goed Nederlands. Meneer is erg zorgzaam voor zijn vrouw en probeert haar zo goed mogelijk bij te staan. Al is wel aan hem te merken dat hij best zenuwachtig is. Maar ach:  een 1e keer vader worden is ook niet niks.

De bevalling is al goed gevorderd. De magische 10 cm ontsluiting is al bereikt. Wél moet er nog gewacht worden op persdrang. Omdat mevrouw een ruggenprik heeft tegen de pijn, kan dat nog wel even op zich laten wachten.

Regelmatig loop ik bij hen binnen om te kijken hoe het gaat. De ruggenprik doet z’n werk nog steeds goed en mevrouw ervaart nauwelijks pijn van de weeën. Wel heeft ze een ‘drukkend gevoel’, maar dat is gelukkig ook waar we uiteindelijk naartoe moeten. Steeds weer valt het me op hoe ze samen een hecht team vormen. Ze doorlopen de bevalling écht samen. Dat vind ik altijd zo mooi om te zien.

Twee uur later is het moment daar. Mevrouw kan beginnen met persen. Ze beheerst de techniek al snel en het gaat goed. Haar man moedigt haar nog steeds heel goed aan. Het fototoestel ligt binnen handbereik om de eerste plaatjes te kunnen schieten van hun kindje. Op het moment dat mevrouw erg moe is en het eigenlijk niet meer ziet zitten, kunnen we haar gelukkig zeggen dat de baby er écht bijna is. De volgende wee wordt de baby heel mooi en geleidelijk geboren. Mevrouw mag zelf haar zoontje aanpakken en op haar buik leggen en op het moment dat de voetjes nog geboren moeten worden begint de kleine al te huilen. Wát een goede start! Er volgt een ontlading bij de kersverse papa en mama. Papa staat te stralen van trots naast het bed… Welkom mooi klein jongetje. Wat kom jij in een mooi, liefdevol en warm nest. De klinisch verloskundige en ik kijken elkaar ontroerd aan. Wat een mooie geboorte… en wat een mooi vak hebben we toch! Dit was er weer zo eentje…  Zo’n nachtdienst waardoor ik denk: wát heb ik toch een mooi vak!

Annelize den Broeder