Contact
Tekstgrootte

Sjef

Het hele team moest worden geschoold in “Motiverende gespreksvoering”. Dit had als doel patiënten te overtuigen van het belang van medicatie inname, mobilisatie etc. Een mooie cursus inclusief gesprekstechnieken en het aanleren van didactische vaardigheden. Hoe breng je de informatie zó over dat het ook beklijft? Belangrijk genoeg dus om het hele team hierin te trainen. Het is inmiddels denk ik al weer twee jaar geleden maar ineens stond de cursus me weer helder voor de geest.

Weg levenslust

‘Sjef’ is een blonde labrador van zeven jaar en zijn baas is een lange magere man met verbleekte tatoeages op zijn borst en bovenarmen. De baas heeft een enerverend leven achter zich… gevochten, gevaren en gevangen gezeten. 

Hij woont nu alleen met zijn trouwe viervoeter op een bovenwoning in de Tarwewijk. Hij is ternauwernood aan de dood ontsnapt na een traumatische ervaring bij het wisselen van een pacemakerdraad. Wonderwel heeft hij het overleefd maar dan begint het pas… het lijkt wel of alle levenslust uit hem is weggevloeid.

Er zit geen beweging in

Twee dagen achter elkaar mag ik voor hem zorgen en doe ik de grootst mogelijke moeite hem te motiveren om uit zijn bed te komen, zijn pillen in te nemen en iets te eten. Na twee dagen ben ik, ondanks het in de strijd gooien van alle onderdelen van de cursus, zélf bekaf. Het is net of ik twee dagen aan een blok beton heb gesjord zonder een centimeter op te schuiven. 

Alle mogelijke disciplines, te denken valt aan de psycholoog, de diëtiste en de fysiotherapeut, komen bij toerbeurt voor de dezelfde onmogelijke klus te staan. Er zit geen beweging in.

Sjef

Thuis op een sleetse bank in de Tarwewijk ligt een geblokt plaid en daarop ligt Sjef, zijn kop rust op zijn gestrekte voorpoten en af en toe slaakt hij een zucht. Het is stil in huis… Hij mist de hand van de baas, die door zijn vacht krauwt en hem achter zijn oren kietelt. Als er aan het slot van de voordeur gemorreld wordt, richt hij zijn kop op en spitst de oren.

Zal dat de baas zijn? Nee, het is de buurman die even later ratelend zijn brokken in de stalen voerbak kiepert. Sjef komt overeind, slobbert in tegenstelling tot zijn baas razendsnel zijn bak leeg en kwispelt omdat hij weet dat hij mee naar buiten mag. De buurman krijgt een warme lik over zijn hand. 

Buiten, tijdens de uitlaatronde vertelt de buurman aan Sjef hoe zorgelijk de zaken ervoor staan met de baas.

Herenigd

Sjef kijkt af en toe omhoog en knippert met zijn trouwe hondenogen. Dan laat Sjef een korte blaf horen, alsof hij zeggen wil: ’laat mij maar even’. De buurman aait hem over de kop en er rijpt een idee… 

De volgende dag staart ‘Sjef’, vanuit een mooie fotolijst, onafgebroken met zijn trouwe hondenogen naar de baas. Motiverende gespreksvoering? Sjef heeft er niets mee. Zijn tactiek is gratis en verbluffend effectief. Er komt zowaar beweging in. 

Baas en hond zijn inmiddels herenigd.