Scherven

Net als ze klaar is met haar koffie- en thee rondje en een scherpe bocht neemt om de keuken in te sturen. Een enorm gekletter van brekend glas doet iedereen z’n pas even inhouden. De mooie torentjes van opgestapelde thee-en koffieglazen liggen in duizenden stukjes op de grond. Ook dát nog! De voedingsassistente heeft een rood hoofd van agitatie en ergernis over haar onhandige manoeuvre. En begint snel de flinterdunne brokstukjes bij elkaar te vegen, het ligt werkelijk óveral.

Tegenover de keuken ligt een oude dame, haar dun geworden grijze haar zit een beetje in de war en ze poetst ijverig haar bril. Het groene zuurstofslangetje in haar neus verbindt haar via het borrelende waterreservoir aan het broodnodige zuurstofapparaat. Inmiddels is ze weer een beetje opgeknapt vertelt ze me, dat was een paar dagen geleden wel anders, ‘Oh, Oh wat had ze het toen benauwd gehad’. Gelukkig hebben de juiste medicijnen haar geholpen en nu ligt ze uit te rusten en naar de bedrijvigheid op de gang te kijken.

“Ik heb ook een druk leven gehad hoor”, zegt ze. “Ik heb wel zeven kinderen groot gebracht. Huishoudelijke apparaten waren er nog nauwelijks en ik deed de was nog met de stamper. M’n man werkte hard en was weinig thuis, dus stond ik er vaak alleen voor. Toen kreeg hij plotseling ontslag en is de ellende begonnen. We moesten de eindjes aan elkaar knopen en toen ons jongste dochtertje overleed aan kinkhoest is hij gaan drinken”. Ze stopt even en gaat met schorre stem verder “Alles bracht hij naar de kroeg”. Ze zucht en ze zwijgt.

Scherp zijn de herinneringen aan het verleden. Scherven van verdriet en verlies. De brokstukken van haar leven, Uit elkaar gespatte dromen…

De voedingsassistente loopt met stoffer en blik naar de glasbak. “Hé wacht es”, roept de dame “daar ligt nog een stukje.” Het licht weerkaatst in een glinsterend stukje glas net onder de dorpel van de deur.

De Scherven van het leven, verschillende facetten, bezien vanuit verschillend perspectief. Het is maar net hoe Hét Licht erop valt.