Merci

Bij het opnamegesprek vertelt ze dat haar man Hans, precies een jaar geleden is overleden, even zet ze haar bril af en dept met een wit kanten zakdoekje haar ogen. Ze waren net na de oorlog verloofd en daarna al snel getrouwd, kinderen hebben ze nooit gehad.Tot haar pensioen heeft ze met veel plezier gewerkt op de afdeling damesconfectie van de Bijenkorf.

Vol van haar eigen gedachten draait ze de gouden ring met diamantjes aan haar rechterhand een paar keer om. Een halfuurtje later is het zover, ze mag naar de Holding op de vierde etage omdat het stroomstootje onder een lichtte narcose zal worden toegediend. We hangen haar kleding op het knaapje in de kast, haar bril, gebit en sieraden blijven ook achter. Gehuld in een wijde lichtblauwe operatiekiel brengen we haar weg. Diezelfde dag nog wordt ze na deze succesvolle behandeling ontslagen.

De volgende dag gaat de telefoon over op de hartbewaking, het is een buitenlijn. Als ik opneem hoor ik een bekende stem, het is de dame van gisteren! Ze heeft óveral gezocht zegt ze duidelijk van streek, nérgens kan ze hem meer vinden. Nu denkt ze dat haar ring misschien is achtergebleven, ze had hem nog zó netjes in een groene tissue gerold voor ze werd weggereden… Ik vraag haar even aan de lijn te blijven en beloof haar te zoeken. Ik trek een paar onsteriele handschoenen aan en duik met licht afgrijzen de afvalbak in. Enbesluit de hele zak maar om te keren. Ik kom de gekste dingen tegen waarvan ik de details graag achterwege laat. Maar onderin jawel daar glimt iets, triomfantelijk houd ik een prachtige ring tussen duim en wijsvinger “Hans 22-05-1949” staat erin.

Ze spoedt zich, diezelfde dag nog, met een grote doos Merci chocolade opnieuw naar het ziekenhuis. En bedankt me met een stralende lach voor de moeite. Even later peuter ik m’n favoriete chocolaatje met de groene wikkel open en doop hem even in de thee ”mmm” lekker.

Kijk, daar steek ik nou graag mijn handen voor uit de mouwen!