Een dag met een lach en een traan

Het is maandag en we hebben vandaag sinds lange tijd weer eens samen dagdienst.

Karin zorgt die dag onder andere voor een kraamvrouw die een keizersnede heeft gehad. We gaan allebei naar onze eigen patiënten en doen de gebruikelijke controles en helpen bij de voeding van de baby.  Terwijl Karin voor haar patiënt schone lakens aan het pakken is, gaat Annelize ook deze suite binnen zodat ze samen het bed van moeder op kunnen maken.  Als Annelize haar hand uitsteekt om de ouders te feliciteren, kijken ze haar in eerste instantie verbaasd aan. Want ‘ze heeft zich een half uur geleden toch ook al voorgesteld?’. Ze ziet de vragende gezichten en vertelt lachend dat zij dat niet was, maar haar ‘werkzus’ . “O, wat leuk dat je hier samen met je zus werkt. Je kan echt goed zien dat jullie zussen zijn!” zegt de kersverse moeder. “Was het maar zo, dat was gezellig geweest!”, zeg Karin terwijl ze de suite weer binnenloopt met de lakens in haar handen. “We zijn geen echte zussen, maar worden werkzussen genoemd, omdat mensen ons regelmatig door elkaar halen”. Lachend maken we samen het bed verder op.

Een uur later krijgen we te horen dat er een kindje overleden is, in de buik van de moeder. Heel verdrietig voor de ouders. Annelize begeleidt hen de hele verdere dag en is zoveel mogelijk bij hen op de kamer om hen te ondersteunen. In de loop van de middag wordt het levenloze dochtertje geboren. Een moeilijk moment voor de ouders en een tijd van rouw en afscheid nemen is voor hen aangebroken. Maar ook als je als verpleegkundige zo erbij betrokken bent geweest de hele dag, kan dit wat met je doen. Hoe fijn is het dan om bij je collega’s even je verhaal te doen, een traan te kunnen laten, jezelf te kunnen herpakken en er dan weer te zijn voor de ouders.Aan het einde van de middag is Karin nog een keer binnen bij de ouders van de keizersnede. Hun kindje gaat voor het eerst in bad. Dat zijn altijd leuke momenten…ouders die vol trots hierbij kijken en helpen. Na het baden kijkt ze toe hoe papa voor het eerst de luier van de kleine gaat verschonen. Haar handen jeuken om hem te helpen, maar ze laat het hem rustig op zijn manier doen. Ondertussen dwalen haar gedachten af naar de ouders op de suite van Annelize. Wat hadden wij die ouders hier ook graag bij geholpen... 

Karin Witkamp en Annelize den Broeder